طراحی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با رویکرد علوم رفتاری

معماری مقولهای فرهنگی است که صورتها و اشکال مختلفی را به دلیل نوع مطالبات و خواستههای کاربران به خود میگیرد. در این رابطه فضاهای مربوط به فعالیت کودکان و نوجوانان از جمله فضاهایی هستند که میتوانند به عنوان محرکهای محیطی در فرآیند رشد استعدادهای آنان موثر باشند. حاصل بررسیهای انجام شده نشان میدهد که میزان پاسخگویی فضاهای مورد نظر در حد انتظار نیست. این پژوهش برای یافتن راه حلهای مناسب جهت طراحی محیط- هایی است که در آن امکان پاسخگویی به نیازهای پرورشی کودکان و نوجوانان از قالبیت بالایی برخوردار باشد. در این ارتباط، این پژوهش در راستای پاسخ به این پرسش که مکان مورد نظر لازم است از چه ویژگیهای کالبدی برخوردار باشد تا امکان دستیابی به قابلیت مورد نظر میسر گردد، با مراجعه به اسناد و مدارک کتابخانهای و نیز مراجعه به مصادیق عینی شکل گرفت. لذا فرض اولیه بر آن بود که برای رشد استعدادهای فکری کودکان و نوجوانان لازم است میان مطالبات کاربران با ویژگیهای کالبدی محیط بستگی وجود داشته باشد. بدین منظور و پس از بررسیهای به عمل آمده، معین گردید که برای ایجاد فضای مطلوب لازم است که ضمن هماهنگ نمودن ویژگیهای فیزیکی محیط با ساختار ارگونومی کاربران، ویژگیهای بصری محیط نیز به گونهای باشد که با درک معنای آنها موجبات ارتقاء نیازهای شناختی و زیبایی شناختی و نیز احساس تعلق آنان به محیط را فراهم نماید.